Με θυμάται κανείς;

Μου έρχονται καμιά φορά στο μυαλό εικόνες απο περιστατικά του παρελθόντος. Περιστατικά με πρόσωπα που έχω χάσει την επαφή και που δεν ξέρω που βρίσκονται και σε τι κατάσταση είναι η ζωή τους. Κάποιες φορές θυμάμαι παλιούς καθηγητές, άλλες συμμαθητές άλλες φορές εφηβικές αταξίες. Οι αναμνήσεις συνδέονται είτε με τους τόπους όπου έχω ζήσει αυτά τα γεγονότα είτε έρχονται στον ύπνο μου για να με γλυκάνουν ή να με τρομάξουν. Και σκέφτομαι τότε ότι και εγώ πρέπει να μπαίνω που και που στο μυαλό ανθρώπων που πιθανόν να μην ξανασυναντήσω στη ζωή μου. Καθώς κινούμαστε μέσα στο χρόνο η εικόνα μας και οι πραξεις μας αντανακλώνται πάνω σε ένα καθρέφτη. Εμείς φεύγουμε αλλά το είδωλο παραμένει. Σε τυχαίες στιγμές στο χώρο και στο χρόνο περνάμε μπροστά από τους καθρέπτες αυτούς και βλέπουμε τις πράξεις και τα πρόσωπα του παρελθόντος. Και είναι αυτός ο μοναδικός τρόπος που ο άνθρωπος νικάει τους φυσικούς περιορισμούς της ύπαρξής του. Όσα γκάντζετ και να βγάλει η σύγχρονη τεχνολογία η μαγεία του ανθρώπινου μυαλού θα επιμένει κάθε τόσο να μας εκπλήσσει.